Bu da oldu
Otoparkın girişinde ikamet eden evsiz amcaya önce sempatiyle yaklaşmıştım halbuki. Hatta romantize ettim kendisini, "eehhhh ne güzel adama bak ne taksit var ne bişe ohhh" falan bile dedim. Sonra adamla muhabbet etmeye başladım. Hüsrev Gerede Caddesi'ne bakan sözde pek elegan evlerde oturan yaşlı muşmula suratlı sevimsiz ihtiyarlar bize yukardan "ne alıştırıyorlar canım bunları buraya bak bak bi de adamla konuşuyor tüüüüü" gibisinden suratlarını ekşiterek ve ağızlarıyla burunlarını birbirine yapıştırarak bakarlerken bile onunla konuşmaya devam ettim. Sonra tabii "şarap al", "abla bizi gör" "abla sabahtan beri bişe içmedim boğazım kurudu allah seni inandırsın"lar başladı, gırla gitti. 4 YTL'lik İkram şarabı aldırıyor bana. Ben de içerdim gençken Efes Güneşi, Ege Üzümü yok bilmem ne. Onlar bu kadar kötü müydü hatırlamıyorum. Neyse aldırsın da, zamanla adamla konuşmak zorunda olmak beni kasmaya başladı. Neden? Neden yani? Sen değil miydin adama "eee abi öööö hiii" yapan. Al işte. Her sabah her akşam artık kendisiyle aynı konuşmaları yapmak zorundasın, o sana aynı esprileri yapacak, motorla ilgili şakalar, sen de "eeee öööö" demeye devam edeceksin. Olmadı tabii. Kaçtım oradan. BU sabah motoru park ettiğim yere, bakkalın oraya gelmiş, iyi günler abi dedim, trip attı. Artık allahın şarapçısından evsizinden bile trip yiyorum ya, ben kendimi ne zırhlara soksam, ne silahlar kuşansam diye düşünmeye başladım.
