Kenny Arkada aklıma bunları getirdi

Savaşların ve ayrılıkların, birbirini kırmaların arasından yürüdü insan. İnsan hep yürüdü, gözleri çok ilerde bir noktaya kitlenmiş halde, unutarak, hatırlayarak ve söverek adım adım üretti kendini. Kendini ürettiğini her seferinde unuttu ve buna ağıtlar yaktı. Yaktığı ağıtlara kendini adadı, en sonunda onların kölesi oldu, kendi üretimine kurban gitti. Delilikti bu yaptığı, yukarı ve ileri yürümeye çalıştıkça çukurlarla düşüp kalktı. Çukurlar kimliği oldu, karanlığı yol gösterdi insana. İnsan karanlıkta olduğunu anladı ve el yordamıyla ışığa yürüdü yeniden. Hep yürüdü. Yorulmadan ve vazgeçmeden. Merakını hep bir taraftan iyiye ve bir taraftan da kötüye sunarak. Geçmişini kaydederek ve geleceğini hayal ederek. Yüzü gözü yara bere, kan ve etle yıkanmış yüzyıllardan canlı çıkarak, etrarını dönüştürerek ve onunla dönüşerek.